Apollinarianizm jest doktryną herezji w chrześcijaństwie, jego nazwa pochodzi od jego głównego kaznodziei Apollinara Młodszego, który był biskupem Laodycei (Syria), około roku 361, po tym, jak poświęcił swoje życie studium pism świętych Nauczanie syryjskich kapłanów, chociaż raz objął urząd biskupa, zaczął głosić kazania, które nie były wierne doktrynie katolickiej . Jego doktryna opierała się na zaprzeczeniu ludzkiej natury Jezusa Chrystusa, argumentował, że Jezus nie był człowiekiem, że był boską istotą wcieloną w ciało bez duszy, które zostało zastąpione Słowem. To zaprzeczenie spowodowało, że doktryny apollinaru zostały ukarane przez papieża Damasza (37. papież Rzymu).
Apollinarus starał się wyjaśnić, w jaki sposób Jezus jako istota boska może być także człowiekiem . Nauczał, że istoty ludzkie składają się z ciała, duszy i ducha i że w postaci Jezusa ich ludzkość została uwolniona przez Logos. Apollinar zaparł się ludzkiej duszy Chrystusa, wierząc, że gdyby Jezus miał ludzką duszę, byłaby taka sama jak inni ludzie, to znaczy z grzechami; udając z tym, aby ocalić bóstwo Chrystusa.
Doktryna ta została uznana za bluźnierstwo przeciwko Bogu i zostali surowo potępieni, ponieważ Kościół utrzymuje, że ludzka dusza Jezusa Chrystusa nie miała grzechów.
Pierwsza Rada Ekumeniczna w Konstantynopolu umieściła Apollinaryzm na liście herezji . Gdy zmarł Apolinar (392), nigdy nie wyprostował się i zmarł, utrzymując to samo przekonanie. Wielu jego wyznawców chciało dalej głosić te same zasady, w Syrii, Fenicji i Konstantynopolu, jednak niewielu go przeżyło, a do 416 roku już ich nie było, ponieważ wielu powróciło do świętego kościoła, a inni zbłądzili w kierunku monofizytyzmu.
