Hojność jest cechą ludzką, która charakteryzuje się dawaniem i rozumieniem innych osób. W XVI wieku (16) słowo „hojny” odnosiło się do arystokratycznego poczucia bycia szlachetnym lub wysokiego narodzin, więc dosłownie „hojny” był sposobem na powiedzenie, że należał się do szlachty .
Jednak w XVII wieku (17) znaczenie i użycie słowa hojność zaczęło się zmieniać, aby opisać szlachetność ducha, związaną z osobistymi cechami narodzin, a nie z cechami rodzinnymi. Te cechy były związane z ideałami szlachty; takich jak waleczność, odwaga, siła, bogactwo, łagodność i prawość. Ponadto słowo to było również używane do opisania nie tylko ludzi, ale także przedmiotów, takich jak żyzna ziemia, obfite zapasy żywności, siła medycyny . Później w XVIII wieku (18) słowo „hojność” zaczęło nabierać najbardziej współczesnego znaczenia hojności lub czynu bezinteresownego dawania pieniędzy i dóbr innym.
Termin ten jest obecnie również powiązany z gestami filantropii oraz działaniami charytatywnymi, które jednostka lub grupa może mieć wobec czegoś lub żywej istoty, rozumując w ten sposób, rozumie się wówczas, że gest hojności nie ogranicza się do działanie człowieka na człowieka, ale także działania człowieka prowadzone dla dobra czegoś (infrastruktura fizyczna, budynki, przestrzenie lub wartości niematerialne, takie jak grupy lub organizacje), a także z innymi gatunkami. Z religijnego punktu widzenia hojność jest cechą wysoce pożądaną u ludzi, poprzez nią dążymy do osiągnięcia szczęśliwszego ziemskiego życia.
W religii katolickiej hojność jest jedną z Siedmiu Cnót Kardynałów, jest odpowiednikiem głównego grzechu chciwości. W pismach biblijnych hojność jest doceniana jako istotna część człowieka, który chce podobać się Bogu, podkreślając, że hojna istota jest zawsze dobrze widziana przez Boga, ponieważ człowiek jest z natury samolubny, dlatego ofiarne ofiarowanie jest aktem miłości bliźniego.
