Humanistyczne

Prehistoria

2020

Prehistoria obejmuje badanie ludzkości od jej pojawienia się na ziemi po wynalezienie pisma . Dlatego jest to nauka, która bada najbardziej prymitywne stadia człowieka. Charakteryzuje się brakiem pisma, które może pozostawić wskazówki lub oznaki tego, kim i jak byli pierwsi ludzie. Jednak botija, kamień wyrzeźbiony w kształcie noża, rysunek w jaskini, są dowodem, że historyk lub archeolog miał pod ręką, aby wiedzieć, jaki był ten człowiek, i w ten sposób ujawnić jego główne cechy i środowisko kulturowe .

Co to jest prehistoria

Okres ludzkości, który pojawił się między pojawieniem się hominina ( poddomina hominidów z naczelnych, z którego pochodzi Homo sapiens), znany jest jako prehistoria, aż do uzyskania zapisu historii planety. Ten okres jest badany przez nauki archeologiczne i paleontologiczne.

Nie było to jednak jednorodne wydarzenie na całym świecie, ponieważ w niektórych regionach prehistoria zakończyła się wcześniej niż w innych, gdy pojawiły się zaawansowane cywilizacje. Podczas gdy ludy Mezopotamii, Egiptu i niektórzy sąsiedzi sięgają historii około 5000 rpne, inni nie osiągają jej, dopóki nie wejdą w erę chrześcijańską, a nawet są plemiona, które nadal prowadzą prymitywne życie (plemiona afrykańskie).

Historycy nie są całkowicie zgodni co do tego, czym jest prehistoria, ponieważ wielu uważa, że historia taka, jaka jest znana, jest definiowana przez wydarzenia, w które człowiek był zaangażowany od jego istnienia, co oznaczałoby, że prehistoria byłaby wszystkim co się stało na ziemi przed jej pojawieniem się .

Aby uzyskać wiedzę na temat tego rozproszonego okresu, czyli prehistorii, badacze uciekają się do wykopalisk archeologicznych, w których znaleziono szczątki, które dostarczają znanych dotąd informacji, wykorzystując inne dyscypliny, takie jak:

Paleontologia (która bada wszystkie istoty organiczne, które żyły na Ziemi tysiące lub miliony lat temu i jak ludzie żyli w prehistorii).
Etnografia (która bada ludzi i ich kultury).
Fizyka jądrowa (dotychczasowe ustalenia).
Topografia (opisz płaskorzeźby i powierzchnie).
Rysunek techniczny (rekonstrukcja części lub innych ustaleń), między innymi.

Etapy prehistorii

Najdalszym przodkiem człowieka był Australo pithecus, który miał główne cechy naczelnych i ewoluował, by stać się Homo habilis, następnie Homo erectus, Homo sapiens neanderthalensis, aż stał się Homo sapiens sapiens (myślący człowiek), która pokazuje wszystkie postacie tego, czym jesteśmy dzisiaj. Ewolucja ta została również potwierdzona w sposób kulturowy na każdym etapie tego okresu, tak że każdy z nich ma inne i wyraźne cechy Prehistorii.

Aby lepiej zrozumieć czas, konieczne jest wyszczególnienie na osi czasu prehistorii każdego etapu.

Paleolit

Ze wszystkich etapów prehistorycznych jest to najstarszy, trwający od około 3 000 000 lat pne do 10 000 lat pne. Okres ten dzieli się z kolei na 3 etapy: dolny paleolit, środkowy paleolit i górny paleolit, charakteryzujący się:

1. Dolny paleolit (3 000 000 pne - 250 000 pne)

Nomadyzm był sposobem na życie człowieka tego czasu, polegającym na przemieszczaniu się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu zasobów.
Główne działania polegały na łowieniu ryb, polowaniu i zbieraniu owoców.
Pierwsze narzędzia Prehistorii zaczęły być widoczne, wraz z produkcją instrumentów i pierwszą bronią Prehistorii wykonaną z kamienia, kości słoniowej i kości, które ułatwiały ich działalność.
Jaskinie były schronieniami, które postanowili chronić, w których wyrażali ekspresje artystyczne (malowidła jaskiniowe).
Podczas tego etapu żyli Australopithecus, Homo habilis, Homo erectus i Homo sapiens.
Zostali zgrupowani w rodziny, co było pierwszą znaną koncepcją społeczeństwa.
Pożar został odkryty, prawdopodobnie dzięki obserwacji naturalnych zjawisk, które pozwoliły im stworzyć techniki do jego wytworzenia.

2. Środkowy paleolit (250 000 pne - 30 000 pne)

Zasadniczo rozwinął się w Europie i na Bliskim Wschodzie. Dowody na istnienie Cromagnon na tym etapie znaleziono w Azji .
Zastosowano technikę Musteriana, w której rzeźbiono kości i krzemień (rodzaj kamienia) w celu opracowania różnych narzędzi.
Powstaje neandertalczyk, który miał większą inteligencję. Eksperci zakładają, że do komunikacji używali języka przegubowego. Pojawiły się także Homo sapiens sapiens.
Powstały tak zwane „concheros” (nagromadzenie muszli mięczaków), w którym umieścili zwłoki zmarłych krewnych wraz z dobytkiem i szczątkami zwierząt.
Na tym etapie ogień był używany do woli, a najczęściej używaną bronią były grot włóczni, nóż bifaz, skrobaki i kliny (spiczasty pręt).
Klimat był determinowany przez zlodowacenia, więc warunki życia hominidów były ekstremalne. Były wilgotne klimaty ze środowiskiem pomiędzy wilgotnymi łąkami i lasami atlantyckimi.

3. Górny paleolit (30 000 pne - 10 000 pne)

Roślinność dostosowano do zimna, ponieważ przez większość czasu duże regiony świata były pokryte lodem.
Fauna charakteryzowała się koegzystencją gatunków z gorącego i zimnego klimatu, nawet przy obecności zwierząt trzeciorzędowych, takich jak tygrys szablozębny lub mastodont, i pojawił się słoń, koń i mamut.
Pojawił się Cromagnon, bardziej zaawansowana istota, która mieszkała z neandertalczykami w Europie.
Opracowywane są lepsze narzędzia, takie jak topór, haczyki, igły wykonane z kości.
Pierwsze zwierzęta są udomowione, w tym pies; a rolnictwo kwitnie, więc osiedlają się w regionach.

Mezolit

Jest to okres prehistorii, który następuje po paleolicie, od lat 10 000 pne do około 6500 pne, będąc okresem przejściowym między paleolitem a neolitem. Jego główne cechy to:

Zaczęło się pod koniec ostatniej epoki lodowcowej (epoka lodowcowa Würm), kończąc epokę lodowcową. Spowodowało to powstanie coraz cieplejszego klimatu, otwierając drogę do rozprzestrzeniania się lasów i różnorodności biologicznej, zalewania obszarów przybrzeżnych z powodu topnienia lodu oraz pojawienia się obszarów półpustynnych w tropikach.
Był to okres, w którym nastąpiło przejście między plejstocenem a holocenem, z których pierwszy charakteryzował się wielką epoką lodowcową, a drugi znikaniem czap lodowych.
Plejstoceńska megafauna (lub gigantyczne zwierzęta) znika, ale innym, takim jak renifery i żubry, udało się przetrwać, migrując na północ. Inne zwierzęta, takie jak jelenie i łosie, rozmnażały się z większym powodzeniem, a także te, które zaczęły być spożywane, takie jak bażanty, gęsi i gołębie.
Opracowano inne rodzaje broni, takie jak łuk, strzała i hak. Pojawiają się również statki do połowów morskich.
W związku z powyższym nastąpiła poprawa w polowaniu (który koncentrował się na niektórych określonych gatunkach). Inne rozwijające się działania to zbieranie, łowienie ryb i poławianie skorupiaków.
Gdy w niektórych regionach pojawiają się osady, koczownicy stają się częściowo osiadli.
Mężczyźni byli rozmieszczeni na wschodnim Bliskim Wschodzie; w niektórych krajach Bliskiego Wschodu i Dalekiego Wschodu; Europa Zachodnia; niektóre regiony Ameryki Północnej, Meksyku i Peru.

Neolityczny

Jest to etap, który przytrafia się mezolitowi, i jest jednym z etapów prehistorii, który wyznacza koniec tego, co poprzednio było znane jako epoka kamienia (również złożonego z paleolitu i mezolitu). Najbardziej wybitne cechy tego okresu to:

Jego termin oznacza „nowy kamień” lub „nowy kamień” i, w zależności od położenia geograficznego tych lat, zaczął się w roku 7 000 pne aż do około 4 000 pne, kończąc epokę kamienia łupanego.
Zamiast techniki rzeźbienia opracowano narzędzia z polerowanego kamienia, dzięki czemu powstały bardziej stylizowane narzędzia niż szorstkie paleolity.
Hominidami, którzy pozostali na tym etapie, byli Cromagnon i Homo sapiens.
Rozpoczyna się działalność hodowli bydła, która jest replikowana w różnych istniejących plemionach, tworząc społeczności rolne.
Rolnictwo rozkwitło, co jest uważane za fakt, który zaznaczył się w historii przed i po; W tym celu opracowano instrumenty, takie jak drewniany sierp, młyn i worki.
Polowanie maleje, gdy stada przemieszczają się na północ z powodu odwilży, a człowiek wraca do jaskiń. Udomowili zwierzęta, takie jak woły, konie i osły, które były bardzo przydatne do prac rolniczych.
Powstają pierwsze osiadłe miasta, dające początek wioskom, a później miastom. Ceremonie pogrzebowe stały się bardziej złożone.
Osady ludnościowe obejmowały zachodnią Azję, Nową Gwineę, Mezoamerykę, wschodnie Chiny, góry Andów, wschodnią Amerykę Północną, Amazonię i Afrykę Subsaharyjską.

Epoka metalu

Jest to era, która trwała po epoce kamienia łupanego i która wyróżniała się znaczącym postępem technologicznym, z wykorzystaniem różnych stopionych metali do produkcji broni i narzędzi.

Zaczyna się od pojawienia się pierwszych hut miedzi, z których nastąpił rozwój działalności metalurgicznej, która była sztandarem podetapów tej epoki. Są częścią epoki metalu: epoki miedzi lub chalkolitu, epoki brązu i epoki żelaza.

Europejski chalkolityczny

Nazywany również epoką miedzi, był to pierwszy okres epoki metalu, która miała miejsce w trzecim tysiącleciu pne, od około 4000 do 3000 pne, chociaż niektórzy autorzy zapewniają, że mogła się rozpocząć w 6000 pne. główne cechy tego okresu to:

Wdrożenie miedzi jako materiału do produkcji broni, narzędzi i przyborów używanych w codziennych czynnościach człowieka. Nie oznaczało to jednak zniknięcia kamienia i innych użytych wcześniej materiałów.
Został opracowany na Półwyspie Iberyjskim, w północnej Europie, Francji i Niemczech.
Niektóre nowe opracowane lub ulepszone urządzenia to czubek strzał, narzędzia do orania ziemi, naczynia i inne elementy ozdobne.
Odkrycie odlewni pierwiastków, które można znaleźć w naturze, takich jak miedź, pozwoliło im zrozumieć, że metale można oddzielić od zanieczyszczeń i minerałów.
Koło zostało wynalezione, co zapoczątkowało handel, ponieważ wcześniej ładunki były przenoszone na hol, co wymagało wielkiej inwestycji czasu i wysiłku.
Rolnictwo poczyniło ogromne postępy, ponieważ tworzone są kanały irygacyjne, systemy nawozowe i inne rodzaje upraw.
Populacje zaczynają się lepiej organizować i pojawiają się stratyfikacje społeczne, tworząc bardziej złożone społeczeństwa. W tych ramach pojawiają się takie branże jak rzemiosło i złotnictwo.
Klimat charakteryzował się różnorodnością. Ulewne deszcze i lodowaty klimat ograniczały się do wielkich systemów górskich. Na Półwyspie Iberyjskim średnia roczna temperatura była o 10 do 12 stopni Celsjusza niższa niż obecna średnia, czyli 17 stopni Celsjusza.
Jeśli chodzi o florę, na najwyższych obszarach przeważały lasy obłokowe, umiarkowane i iglaste z sekwojami. W niższych obszarach można znaleźć lasy sosnowe; umiarkowane lasy z dębem, jesionem i klonami; oraz lasy śródziemnomorskie z dębami ostrokrzewami.
Ze względu na zmiany klimatu fauna zróżnicowała się na inne zwierzęta, między innymi konie, wilki, dziki, lamparty i kozy.

Epoka brązu

Ten etap charakteryzuje się wyglądem i zastosowaniem brązu, który jest stopem miedzianym i cyną, który miał większą twardość i trwałość, oferując odporność na utlenianie i korozję. Niektóre cechy tego wieku to:

Ta era rozpoczęła się w starożytnej Mezopotamii, gdzie po raz pierwszy użyto tego metalu. Rozprzestrzenił się na Bliskim Wschodzie, na Morzu Egejskim, w Europie Środkowej, Europie Atlantyckiej i na Półwyspie Iberyjskim.
Wykazano zmiany klimatyczne, tworząc bardziej wilgotne warunki, które wpłynęły na uprawy, chociaż nie wpłynęły na zanik niektórych populacji.
Jeśli chodzi o faunę, lisy i psy były powszechne, które były wykorzystywane jako zwierzęta stada. Podobnie krowy, owce i kozy były powszechne, chociaż koń nie był jeszcze dobrze znany. Inne zwierzęta, takie jak wilki i niedźwiedzie, również zaludniają Ziemię.
Jego okres trwał od około 3000 do 2000 lat pne
Człowiek tego czasu stworzył z tego materiału różne bronie i narzędzia, dodając element artystyczny, dzięki czemu połączenie estetyki z użytecznością nadało im rangę. Podobnie zaczął przywiązywać większą wagę do rytuałów pogrzebowych.
Popyt na ten metal był podstawą pierwszych spółek państwowych. Inne metale szlachetne są wymieniane w zamian za inne produkty, a wydobycie jest praktykowane.
Techniki odlewania zostały udoskonalone, wykorzystując formy do produkcji różnych przedmiotów.

Epoka żelaza

Okres ten miał miejsce między 2000 a 1000 rokiem pne, w którym zaczęto stosować żelazo, co zapewniało im większą plastyczność i trwałość. Niektóre cechy tego etapu to:

Pierwotnie znalezione żelazo pochodziło z kosmosu, który przybył na Ziemię poprzez meteoryty. Znaleziono jednak dowody, nad którymi później pracowano, rozpoczynając prawdziwą produkcję stali.
Ludzie tego czasu nauczyli się wydobywać żelazo do produkcji elementów, które pomagały im na polach uprawnych, bitwach i innych czynnościach, co skutkowało większą dyspozycją wolnego czasu, z którą rozwinęli produkcję rękodzieła, tekstylia i biżuteria. Zbudowali także pałace i świątynie.
Rozwijał się w Azji Mniejszej lub Anatolii, jak nazywano ją w starożytności, rozciągając się na Bliski Wschód, Morze Egejskie, Egipt, Włochy, Syrię, Mezopotamię, Armenię, Kaukaz, Indie, Chiny, Japonię i inne regiony Azji, Afryki i w Ameryce w Boliwii, Peru, Chile, Ekwadorze i Kolumbii.
Więcej broni powstaje do celów wojennych.
Dominującą fauną opartą na odkryciach z tamtych czasów są dziki, kozy, konie, woły, zające i jelenie.

Okres paleoindiański

Jest rozumiany jako epoka początku historii Ameryki i jest najdłuższy, obejmując wszystkie wydarzenia na kontynencie od 15 000 do 7 000 lat pne.

Zwierzęta tego okresu charakteryzowały się przynależnością do megafauny, czyli zwierząt o ogromnych rozmiarach, takich jak tygrys szablozębny, mastodont, lew amerykański, mamut lub mylodon, i wiele innych.
Chociaż na początku tego okresu nie ma porozumienia, eksperci zgadzają się, że zaczyna się, gdy pierwsi ludzie przybyli na kontynent z Azji przez Cieśninę Beringa.
Z tego powodu Hindusi pochodzą z azjatyckich populacji Mongoloidów, chociaż istnieją dowody na istnienie innych mężczyzn, którzy nie mają tego samego pochodzenia.
Przeprowadzono wielką eksplorację technologii, aby opracować bardziej wyspecjalizowane narzędzia do różnych działań.
Odbywały się polowania na zwierzęta roślinożerne, takie jak mastodon, koń amerykański, jeleń, gryzonie, króliki, pancerniki i lisy.
Duże formacje powstały z powodu zmian klimatu, oprócz Cieśniny Beringa, ponieważ Ameryka Północna i Południowa były ze sobą połączone.

Okres archaiczny

Rozpoczęło się to około 8 000 lat pne, zbiegając się z początkiem holocenu lub globalnego ocieplenia, które zakończyło epokę lodowcową.

Sedentaryzacja rozpoczyna się stopniowo z powodu upraw, więc kultury i tradycje są tworzone w populacjach. Mężczyzna był zorganizowany społecznie w tak zwane plemiona egzogamiczne, co oznacza, że każde plemię miało ograniczoną liczbę ludzi, a kiedy przekroczyło limit zdolności, jeden z członków musiał opuścić grupę i stworzyć nowe plemię.
Rozpoczęły się działania tekstylne związane z produkcją odzieży i przedmiotów, takich jak liny, liny, sznurki i sieci rybackie.
Rolnictwo już się posunęło i oprócz bawełny, dyń, ziemniaków i fasoli zaczęto uprawiać kukurydzę; a także ranczo bydła dzięki udomowieniu zwierząt.
Powstaje techniczny podział pracy, który polega na specjalizacji różnorodnych prac i prac w tej dziedzinie i innego rodzaju.

Protohistoria

Okres ten charakteryzuje się rozproszonym etapem, ponieważ pojawia się jako faza zmian między końcem prehistorii a początkiem historii, o której nie ma zbyt wiele zapisów. Historycy nie zgadzają się co do określenia tego terminu, ponieważ są tacy, którzy twierdzą, że to wynalezienie pisma określiło koniec Prehistorii, a jego rejestracja nastąpi później od Greków lub innych cywilizacji, a inni twierdzą, że W tym okresie przeszedł na zapisy pisemne.

Źródła pisane pochodzą od Greków, Egipcjan, Fenicjan lub Hebrajczyków. Okres ten jest również znany jako epoka metalu i już pod koniec epoki żelaza, ponieważ w tym czasie ich użycie w działalności człowieka było oczywiste.

Okres szkolenia

Mogą one odnosić się do Formative Period of America lub Andyjskiego Formative Period. Pierwsza to trzecia część prehistorii kontynentu amerykańskiego, która miała miejsce między 1500 rpne a 292 rne, okres, w którym plemiona tworzyły osiadłe populacje dzięki rozwojowi rolnictwa.

Drugi odnosi się do czasu pojawienia się ceramiki, złotnictwa, doskonalenia technik rolniczych, sztuki tekstylnej i innych, i jest podzielony na niższe formatywne (przed pojawieniem się Chavína i gdzie złotnictwo i ceramika); środkowy formatywny (kiedy powstała kultura Chavín, która miała miejsce w Peru i kiedy pojawiła się monochromatyczna ceramika i kamienna rzeźba); i wyższe wykształcenie (gdy inne kultury uniezależniają się od własnych rytuałów poza kulturą Chavín).

Jakie wydarzenie oznaczało koniec prehistorii

Wydarzeniem, które nadało ton początkowi dzisiejszej historii, było wynalezienie pisma, od którego czasu zapisywane są czynności człowieka, jego zwyczaje, kultura, migracje, ruchy, między innymi. Pismo stanowiło znaczący precedens, a jego wynalazek oznaczał koniec prehistorii, jak jest dziś znany.

przed